Athina si zakonisht vinte era peshk e ndryshk. Erë e tmerrshme peshku të prishur. Dhe Penelopa nuk gjente dot rehat as në gjumë prej kësaj arome ndjellakeqe. Aromë e rëndë si vetë era e djersës së vdekjes. Edhe ëndrrat e saj më të bukura mbanin çuditërisht aromë peshku. Prandaj as nuk i flihej më në krevatin e Odiseut.
– Hë, Odiseu!… Ai, i poshtri!…
Odiseu i kishte të gjitha fajet… La vendlindjen e vet, Itakën, me aromë virgjërie pyjesh për Athinën e raskapitur e të mbytur nga aroma e peshkut…
A ndërrohej Itaka legjendare me Athinën e përdalë e të rrëmujshme, histerike e të pagjumë si gjithë prostitutat e bordellove të saj?… Athina, kjo bordello gjigande, ku ditë e natë shurronin shatërvanët e pijeve në gryka pijanecësh të pangopur!?…
– Ptu! E marrtë dreqi këtë botë që më fali Odiseu! E marrtë dreqi edhe vetë Odiseun! – pështyu Penelopa e xhindosur dhe flaku tej çarçafët e rrudhosur që ia mbështillnin brishtësinë e trupit lakuriq njëlloj si aroma e peshkut shpirtin e saj.
Sakaq u gjend përpallë dritares.
Ende nuk ishte errur.
– Sonte do të ishte një mbrëmje e bukur mbi Athinë po të mos kutërbonte kaq shumë aroma e peshkut, – i tha vetes teksa zgjati lakuriqësinë e saj jashtë dritares.
Befas i erdhi për të vjellë nga kutërbimi që iu përplas me forcë në fytyrë.
O sa tmerr!… As aroma e magjishme e manxuranës që rritej në pragun e dritares nuk e zhbënte dot atë erë vdekjendjellëse.
Duhma e peshkut vinte e padukshme që larg ndoshta nga portet e Pireut ku dergjeshin peshkarexhat e ndryshkura.
– O Zot! – klithi Penelopa e mbuluar papritur nga një djersë e ftohtë.
Rrezet e kuqërremta të perëndimit iu dukën sikur ishin pluhurosus me gjakun e peshqve të ngordhur dhe shpërndanin kutërbimin e padurueshëm bashkë me ngrohtësinë e mekur të diellit të përplagur që po fundosej tutje në ujërat e kripura të detit.
– O Zot!… Më shpëto!… Më duket se po çmendem! – iu gërmush vetes dhe e shtërngoi barkun fort me të dyja duart si të donte të mbyste të vjellën që po rritej diku brenda kërthizës së saj.
Instiktivisht ishte tërhequr nga dritarja dhe u gjend kollotumba në krevat.
– E marrtë dreqi Odiseun dhe krevatin e tij aromë peshku! – ulëriu Penelopa dhe rroku me duar gjinjtë e saj si të donte t’i shkulte njëherë e përgjithmonë nga trupi i saj aq joshës e i lakmuar nga meshkujt.
Befas një përkëdhelje e ftohtë midis kofshëve e solli në vete. U ngrit në bërryla dhe s’u besonte dot syve.
– Gjarpër?!… Gjarpri në krevatin tim?! – mërmëriti me lemeri dhe u shtang e tëra e ngjethur si nga prekja e vdekjes.
Gjarpri i artë i rrëshqiti midis shtëllungës së leshit, që nxinte një pëllëmbë më poshtë kërthizës, dhe u ndal mbi barkun e saj me kokën përpjetë në ullukun mes gjinjve. E shihte ngultazi me ata dy sytë e vegjël si dy saçma qelqi dhe sikur e përqeshte tmerrin e saj me atë cfurkun e vockël të gjuhës së zezë që lëvrinte papushim.
Penelopa e ngurtësuar si shtatore hyjnie prej mermeri të bardhë, sikur kishte humbur edhe zërin e ndërgjegjes përballë asaj gjëme të artë tre pëllëmbëshe.
Donte të bërtiste e nuk ndiente as ekzistencën e kordave të zërit, donte të shmangej sadopak dhe nuk ndiente as pulsin e shpirtit.
– Mos u tremb, Penelopa e Odiseut! – shpërtheu një zë kumbues që u shkëput si e shtënë pushke nga gryka e gjarpërit.
Penelopa nuk u besonte dot as veshëve në atë gjendje letargjie që po përjetonte. Ashtu, e ngurtë në trup e shpirt, nën kosën e asaj vdekjeje të artë që i lbyrte vështrimin, nuk kishte fuqi as të artikulonte lutjen e fundit dhe jo të shpresonte në ndonjë mrekulli shpëtimtare.
– Nuk kam ndërmend të të ha, Penelopa e Odiseut, jam i dashuruar me ty. E di që nuk më beson, por jam i dashuruar me ty, fatkeqësisht jam i dashuruar me ty, – fëshfëriu gjarpri me një ton që i shembëllente një përpjekeje të ëmbël të dikujt që monologon në veshët e njeriut në koma.
Penelopa, me një lëvizje instiktive sa të beftë dhe të shpejtë, sikur një fuqi hyjnore t’i kishte injektuar vetëtimthi instiktin e një shqiponje, e mbërtheu gjarprin për gryke me dorën e djathtë dhe e shtërngoi fort e më fort si me kthetra për ta mbytur…
– Mos, Penelopa e Odiseut, mos se më more frymën, – rënkoi gjarpri syzgurdulluar me një pamje mjeruese si gjithë qeniet në agoni.
Penelopa e ndali paksa vrullin ndoshta e ngacmuar nga instikti i dhembshurisë njerëzore për gjallesat e kësaj bote.
– Nuk të zihet besë ty, gjarpër, mund të më kishe pickuar për vdekje, mund të më pickosh dhe të më injektosh helmin tënd vdekjeprurës, po të lirova, – e mblodhi disi veten Penelopa, e cila dridhej ende prej tmerrit.
– Të betohem, Penelopë e Odiseut, që nuk të pickoj!… Je kaq e bukur dhe nuk ka krijesë në këtë botë, sado e keqe qoftë, që të lëndojë një qenie kaq hyjnore si Penelopa e Odiseut. Të lutem, më lësho se ma more jetën! – u përgjërua gjarpri lajkatar.
Penelopa hezitoi një çast. Të ishte vërtet një krijesë e padëmshme ky gjarpër?… Po këto rrathë vezullues që burojnë valë valë nga sytë e tij, si ledhatime fjalësh mirësie?…
– Penelopa e Odiseut, të betohem se të dashuroj marrëzisht! Të betohem se jam joshur aq shumë prej bukurisë që rrezaton qenia jote, sa kam lajthitur! Jam i çmendur nga dashuria për ty, prandaj hyra kaq tinëzisht në krevatin tënd, – vazhdonte të betohej e stërbetohej, të lutej e stërlutej gjarpri lajkatar, saqë dukej se do t’u dhimbsej edhe drurëve të mobiljeve dhe gurëve të mureve të dhomës.
Ndoshta thotë të vërtetën ky gjarpër, ndoshta është i dashuruar si i marrë me mua, mendonte Penelopa e Odiseut.
Gjarpri vazhdonte të lutej e lutej dhe prej syve të tij buronin ca rrathë ylberësh aq joshës, aq afshsjellës, aq eksitues, saqë Penelopa ndjeu një molisje në tërë trupin, një shtendosje muskujsh dhe një përgjumje aq të ëmbël, njëlloj si ai përjetimi i mrekullueshëm gjatë aktit më dalldisës të dashurisë që kishte përjetuar ndonjëherë.
E lëshoi veten, e mbështolli gjarprin me gjinjtë e saj me pamje ende vajzërore dhe filloi ta puthte e ta puthte kokën e tij si të ishin buzët e një dashnori hyjnor. Ashtu, në atë dalldisje çmendurake, e dhënë e tëra pas gjarpërit, si ëndërthi, turbull e turbull, fantazonte se po i jepej trup e shpirt dashurisë së një qenieje hyjnore të dërguar për të posaçërisht nga vetë Hyu, Zeusi apo Zoti.
Gjarpri, si pakuptuar, duke përfituar nga ekstaza e femrës, rrëshqiti midis buzëve të saj, në gojë, në fyt dhe sakaq përfundoi duke u llokoçitur në bark.
Penelopa e Odiseut, si gjithë femrat që i nënshtrohen marrëzisht aktit dashuror, e përjetoi fillimisht si një orgazmë të rrallë rrëshqitjen e gjarpërit brenda trupit të saj. Ishte vërtet diçka tejet emocionuese dhe e paprovuar më parë. Diçka që nuk ia kishte dhuruar as bashkimi me Odiseun e famshëm…
Përgjumej e lumtur kur në një çast si pakuptuar ajo ndjesi prej mjalti e orgazmës së stërgjatur, filloi të shndërrohej në ndjesinë e shëmtuar të nxitjes për të vjellë.
Dëshironte të villej e të villej pambarimisht aq sa të nxirrte jashtë përmes gojës së saj gjithë organet e brendshme të trupit, bashkë me to edhe gajrpërin.
Më në fund ashtu dalëngadalë po i zgjohej vetëdija dhe mjegullthi po kuptonte se kishte gabuar duke i falur dashurinë gjarpërit. Kishte mëkatuar si dikur Eva, gruaja e parë e botës, nëna e njerëzimit, që kishte kafshuar mollën e ndaluar.
Hapi sytë dhe hovi përpjetë gjithë ankth e lemeri si gjithë njerëzit që zgjohen nga ëndrrat e liga. E pa veten ende në krevatin e Odiseut. Jashtë ishte errur.
Zuri barkun me duar. E shtrydhi fort. Ndiente një llokoçitje të madhe në stomak dhe po e përfshinte një dëshirë e egër për të vjellë aq sa të shkulte tërë zorrët.
Kishte parë një ëndërr të keqe apo ai gjarpri djallëzor i kishte hyrë vërtet në bark?
Nuk duroi dot më gjatë dhe shpërtheu në të vjella. Përleu krevatin, iu përlye edhe vetë lakuriqësia e trupit joshës në atë lloj orgazme demoniake të vjellash.
U zhgërrye e u zhgërrye e tëra në llumin e të vjellave duke kërkuar gjarpërin, por nuk po e gjente dot. Ku të ishte zhdukur ajo krijesë demoniake? A po mos ishte vetë djalli që i ishte shfaqur në pamjen e atij gjarpri të artë? Dhe ajo kishte mëkatuar me atë krijesë të përçmuar nga Zoti? I kishte shitur shpirtin shejtanit? Vetëm e vetëm për t’u hakmarrë me Odiseun e saj të famshëm?!… Dhe djalli mashtrues kishte përfunduar në barkun e saj…
Befas ndaloi një hop së menduari. U shtang një copëherë me krahët mbi gjunjë e kokën mbi krahë. Pastaj një buzëqeshje ironike ia ndriçoi fytyrën… Në kokë i shkrepi mendimi se duhet të kishte mbetur shtatzanë. Ajo puna e gjarpërit dhe e djallit ishin thjesht frut i fantazisë së saj të lodhur. Po, po, mbase kishte mbetur shtatzanë. Po bëhej gati një muaj që nuk i kishin ardhur periodat. Dhe po ia merrnin shpirtin të vjellat e herëpasherëshme.
Moa vallë kishte mëkatuar vërtet që kishte shkelur kurorën?… Kishte tradhtuar Odiseun e famshëm dhe me kë?… Me ca farë langaraqësh me emrat: Eraqis, Fotaqis, Spiraqis…
O Zot, sa paturpësi!… Ajo kishte tradhtuar Njeriun Mit, Odisenë… Dhe ndoshta prandaj ndihej kaq e vrarë në shpirt. E kishte tradhtuar paturpësisht si ajo nusja e proverbës, e cila për inat të vjehrës shkonte e flinte me millonanë…
Penelopa e Odiseut e zuri kokën fort me të dya duart. E tundi dhe e shkundi sikur donte ta shkulte nga vendi, por koka sikur nuk donte t’ia dinte për duart e saj të vogla. I bëri duart grushte dhe filloi ta godiste kokën dhe veten pa mëshirë. Çuditërisht nuk ndiente dhembje. Pra, me sa dukej, edhe dhembja i kishte kthyer krahët bashkë me Odiseun…
Ishte larguar Odiseu i ri i Athinës, Odiseu i saj, në kërkim të aventurave, si dikur stërgjyshi i tij, Odiseu i lashtë legjendar, i cili i kishte kthyer shpinën Penelopës së tij të dashur dhe vendlindjes, Itakës, me vendosmërinë e marrë për të pushtuar Trojën. Odiseu i saj në kërkim të Trojave të reja, të pasurive të mëdha, nuk dihet se ku kishte përfunduar matanë shumë deteve, oqeaneve dhe kontinenteve, diku në atë Amerikën e largët. Dhe e kishte lënë vetëm Penelopën e tij të dashur. Ndoshta, duke rendur në kërkim të aventurave të tjera dashurore, duke bredhur sa nga njëri prehër shtrige në gjinjtë e të tjerave, ishte lidhur përfundimisht pas joshjeve të magjishme të ndonjë magjistareje dhe i kishte harruar edhe emrin Penelopës së tij. Dhe këtë sjellje nuk mund t’ia falte kujt ajo. As vetë Odiseut… Jo më kot e quanin Penelopa e Odiseut…
Po mbusheshin gati dhjetë vjet nga dita e ndarjes dhe nuk dihej se sa vite të tjerë do të kalonin. Kur u ndanë, Odiseu e puthi në buzë (edhe tani i kujtohej ajo puthje e nxehtë), i ra një shpullë në prapanicë dhe pastaj, duke tundur gishtin, e porositi me të qeshur ta ruante fort zogun se mos ia hante ndonjë mace. Ajo fillimisht ishte përlotur, por e mblodhi shpejt veten kur kishte menduar për pasuritë e mëdha që do të sillte Odiseu nga kurbeti. A nuk ishte vetë ajo që ia kishte zgjuar në shpirt atë makutëri të fjetur, etjen e madhe për pasuri e për stoli, për flori, diamante e smeralde nga ata më të rrallët?…
Eh, Odiseu i ri!… Ishte aventurier i palodhur njëlloj si stërgjyshi i tij i lashtë. Mor po i ngjante në gjithçka, aq sa thoshin se në trupin e të riut ndoshta ishte rimishëruar Odiseu stërgjysh. Ishte trup i lidhur, si një trung lisi i shkëputur nga pyjet e Itakës. Një pjellë origjinale e vendlindjes së tij. As i gjatë e as i shkurtër, as i ri e as plak, as i bukur e as i shëmtuar, as i fortë e as i dobët, as i rreptë e as i butë, as dimër e as pranverë, as kështu e as ashtu. Ai njeri, ndryshe nga të tjerët, ishte një enigmë e pa përcaktuar. Ishte i jashtëzakonshëm në llojin e vet, megjithëse as i pasur e as harbut… Ndoshta mungesa e pasurive ishte e vetmja dobësi që ia kishte thyer zemrën Penelopës. Dhe për ta shëruar zemrën i kishte kërkuar atij të bënte të pamundurën për t’i sjellë sa më shumë ar e diamante. Pra, Odiseu i saj, ndryshe nga stërgjyshi, kishte thembrën e Akilit… Dhe Penelopa e tij e dashur e kishte goditur pikërisht në atë thembër. Njëlloj si në rrëfimet e Homerit. Siç kishte goditur Paridi Akilin. E kishte qëlluar me harkun e tradhtisë…
Dhe Odiseu i saj i lënduar kishte marrë udhët e botës, pa kthim…
Dr. Shefki Hysa